Bij mij zien mensen nu de gouden medaille, het plezier op het veld en mijn sterke uitstraling. Wat mensen niet zien is de keerzijde van de medaille. De weg naar de top, de obstakels, het omgaan met mijn handicap en de chronische ziektes. Als iemand mij op 10-jarige leeftijd had verteld dat ik op mijn dertigste als Paralympisch-, Wereld- en Europees Kampioen aan de top zou staan had ik diegene voor gek verklaard. Nu is dit mijn waarheid.
“Ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet”
Waarom ik dat toen verbijsterend vond? Het is mijn verhaal van ziektes, pijn, heel veel operaties en mijn grenzen beamen. Als kind was ik meer in het ziekenhuis dan op school en mijn eerste handicap, het loge syndroom met uiteindelijke amputatie van mijn been, was een lastig beeld. Daarbij kwam dat ik erg veel last had van chronische ziekten, waaronder astma en ernstig constitutioneel eczeem (wat zich vaak uitte in mijn gezicht en armen). Ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet. Ik had geen goed zelfbeeld. Dus waarom zouden anderen mij vertrouwen?
Nu denk ik echt: kind, wat klets je…. Jij bent het zo waard. Niemand kan zo goed zijn als jij, dan JIJ.
Is de wereld tegen mij?
Net op het moment dat ik een beetje vertrouwen begon te krijgen in mijn lijf, kreeg ik een skiongeluk en liep ik zenuw- en lymfeschade op. Het halfjaar erop zag ik het niet zitten en geloofde ik dat de wereld tegen mij was. Ondanks de goede psychologische hulp had ik erg veel moeite om het goede in mijzelf en de mensen om mij heen te zien.
Rolstoelbasketbal leert hoeveel er WEL mogelijk is in een rolstoel
Het omkeerpunt was sport, nee… nog specifieker: rolstoelbasketbal. Het moment dat ik voor het eerst de hal binnenkwam zal ik nooit vergeten. Al mijn zintuigen riepen: hier moet je zijn. Nu, 19 jaar later, ben ik nog steeds verliefd op deze mooie sport. De sport leerde mij hoeveel er WEL mogelijk was in de rolstoel en het gaf mij vrienden voor het leven.
Sport gaf mij vrijheid, sport leerde mij dat de grenzen die ik zelf had opgesteld er niet waren. Dat sommige grenzen WEL overschreden kunnen worden. Dankzij sport heb ik geleerd hoe sterk mijn lichaam is. Geleerd dat je zoveel sterker bent door samen te werken, samen obstakels te overwinnen en het plezier van samenspel.
Mijn ouders en vrienden waren verbijsterd
Naast de blije basketballer was ik nog wel het ongelukkige, 11-jarige, schoolkind dat niets durfde te zeggen, omdat ik bang was dat ik iets verkeerd zou zeggen. Na de HAVO verhuisde ik naar Arnhem om voltijd trainen op Papendal te combineren met mijn studie aan de Johan Cruyff University. Ik werd sterker, sneller en ik kreeg meer zelfvertrouwen. In 2012, in voorbereiding van de London2012 Paralympic Games werd ik gescout om op de universiteit van Wisconsin te gaan studeren en basketballen. Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb. Terug in Nederland waren mijn ouders en vrienden verbijsterd. Ik was zoveel positiever in het leven gaan staan en als mens gegroeid.
Gelijke kansen voor iedereen
Natuurlijk heb ook ik last van de keerzijdes van mijn handicap, maar mede dankzij mijn handicap heb ik fantastische mensen ontmoet, kansen gekregen en reizen gemaakt. Deze reis is nog niet over, het is een reis voor het leven. Ik hoop dat iedereen met een handicap vertrouwen krijgt in haar of zijn eigen lichaam, dat je de handicap als je kracht ziet. En dat we allemaal meer zien dan alleen de handicap, maar de prachtige persoon die een uitdaging heeft. Maar wie heeft dat eigenlijk niet? Iedereen heeft een uitdaging toch? Iedereen is sterk en iedereen heeft talenten. Samen voor gelijke kansen, ook voor mensen met een beperking.
