Beste lezers,
Het heeft even geduurd om dit verhaal te delen met jullie. Een verhaal van vastberadenheid, doorzettingsvermogen en triomf over tegenslag. Velen van jullie kennen me als 'The Beast' van het Nederlandse rolstoelbasketbalteam, maar achter die bijnaam gaat een ongelooflijke reis schuil.
Sinds 2017 hebben we, de Nederlandse rolstoelbasketbalsters, onze sport gedomineerd, en ik ben trots dat ik een sleutelspeelster in dit team mag zijn. Maar de afgelopen jaren waren niet zonder obstakels. Ik heb mijn deel van fysieke uitdagingen gehad, zoals astma en een immuunsysteem dat niet altijd even sterk is. Als kind bracht ik meer tijd door in het ziekenhuis dan op school. Mede daardoor werd ik tijdens de coronapandemie als hoog-risicopatiënt beschouwd.
In 2021 begonnen we het jaar met gouden medailles op de Paralympische Spelen in Tokio en het Europees kampioenschap. Maar daarna sloeg het noodlot toe. Ik kreeg 2e dag na thuiskomst van Europees goud te maken met typische covid-symptomen, zoals hoesten en snotteren, en een zelftest bevestigde mijn angst: ik was positief getest op het coronavirus, die week werd ik zeer snel steeds zieker, mijn bed en bank zouden de komende maanden mijn thuisbasis zijn.
Dit was in december, en ik stelde mezelf ten doel om in maart 2022 de play-offs van de Bundesliga te halen. Maar al snel werd duidelijk dat het niet zo simpel zou zijn. Mijn coronaklachten bleven aanhouden en uiteindelijk werd vastgesteld dat ik long covid had. Ik kon lange tijd zelfs geen warming-up doen, laat staan een volledige wedstrijd spelen. Op dat moment begon de twijfel te knagen. Zou ik ooit weer fit genoeg zijn om terug te keren naar mijn oude niveau?
Met de juiste begeleiding begon ik langzaam weer op te krabbelen. Ik bezocht een fysiotherapeut vlakbij huis, maar zelfs de korte afstand van minder dan 500 meter naar de praktijk was voor mij een uitdaging. Mijn krachttraining, waarbij ik vroeger zonder problemen 100 kilo kon tillen, werd gereduceerd tot veel minder. Maar ik bleef vertrouwen op het feit dat dit de juiste weg was.
Ruim een half jaar na mijn positieve coronatest maakte ik mijn langverwachte comeback op het veld tijdens een oefenwedstrijd in juni. Wat was dat fijn! Ik kon nog niet op mijn oude niveau spelen maar dat ik weer mee kon komen was zo een bevrijdend gevoel. Nu denk je vast, beste lezer, dit gaat helemaal goed komen maar Beijer! Dat dacht ik ook....
Vanaf mei was mijn (stief)vader al een achteruit aan het gaan met zijn dementie, vanwege een ontsteking is dit in sneltrein gegaan, met spoedopvang en fantastische hulp van mijn grote zus en peetbroer heeft mijn moeder een paar helse dagen doorgemaakt. Gelukkig was er snel een plek vrij in de spoedopvang voor dementie, wel even rijden maar het was wachten op een mooie plek in Den Helder. Ik ben blij dat ik in de tussentijd in staat was om de "reis naar het Noorden" te maken, en ben een aantal keer op en neer te gaan om mijn ouders te bezoeken. Eind juni werd ik gebeld door mijn zus, dat het niet goed was, en pa bewusteloos met de ambulance naar het ziekenhuis was gegaan; conclusie: hersenbloeding, en wachten op het heengaan.
Wat was ik blij dat ik een goede vriend bij mij had, niet alleen voor de rit naar Den Helder, maar ook voor de ondersteuning in de dagen erna, daar heb ik zoveel aan gehad! Gelukkig voor de familie ging het snel, zelfs de verre familieleden konden op tijd komen om afscheid te nemen.
Dit was een behoorlijke klap, je mentale toestand heeft een behoorlijk effect op de fysieke toestand, dus ik kreeg een +/- maand terugval. Wat ik heel fijn vond waren de mensen om mij heen, het team, de staff, fysiotherapeut en psycholoog waren er allemaal. Ondanks mijn emotionele toestand probeerde ik de (meeste) trainingen te doen, soms ging het goed, soms niet. Het enige wat ik kon doen was de "slechte" momenten accepteren, kijken wat kon (en vooral WAT NIET).
September 2022 kon ik eindelijk weer 2 keer trainen, op voorwaarde dat ik tussendoor voldoende rust nam. Normaal gesproken deed ik tijdens trainingen echt veel, altijd extra sprinten e.d. maar toen moest ik me tevredenstellen met hooguit eerste of tweede versnelling. Het vereiste vertrouwen en vastberadenheid om te geloven dat dit de juiste weg was. Eind september kregen we het nieuws dat het WK wordt verschoven naar 2023, dit werd ons verteld tijdens een zoom-call, wat ons een beetje terugbracht naar het nieuws van Tokyo2020, preciese data wisten we nog niet, waarschijnlijk werd het juni. Dit werd voorbereiden op een WK in de hitte!
Het uitstel van het WK van november 2022 naar juni dit jaar bleek uiteindelijk een zegen te zijn. Iedereen baalde van de verplaatsing van het toernooi, dat gevoel had ik natuurlijk ook aangezien ik zo hard had gewerkt om op tijd fit te zijn, maar ik was vooral blij met de extra tijd om fitter te worden.
In Dubai werd het harde werk beloond. Het Nederlandse vrouwenbasketbalteam won voor de tweede keer op rij de wereldtitel. We zijn ook paralympisch kampioen en al vier keer op rij Europees kampioen. Maar laat niemand denken dat het vanzelfsprekend is. Als wij verzaken, verliezen we, hoe goed we ook zijn en hoe vaak we het ook bewezen hebben.
De ontlading na de WK-finale was enorm. We hadden het weer geflikt. En voor mij was er dat besef van hoe ver ik was gekomen. Om weer met een gouden medaille om mijn nek te staan en gekozen te worden tot waardevolste speelster was een droom die werkelijkheid werd. Als je dat een jaar geleden had gezegd, had ik je echt voor gek verklaard! Het hele proces dat ik heb doorgemaakt, maakt deze titel extra speciaal.
Dit is een herinnering dat we, zelfs als we geconfronteerd worden met ongelooflijke uitdagingen, kunnen terugvechten en triomferen. Het is een eer om deel uit te maken van het Nederlandse rolstoelbasketbalteam en deze overwinning te delen met jullie allemaal.
Met sportieve groet,
Mariska Beijer
