In 2020 nam ik rigoureuze beslissing, ondanks dat de 1. Bundesliga "gewoon" weer werd begonnen voelde het niet helemaal goed. Toch ging ik naar heimat Hannover voor een trainingskamp. De week van eerste competitiewedstrijd was er een bericht: onze wedstrijd word opgeschort, vanwege..... corona.
Een normaal gevoel na een opgeschorte wedstrijd is: jammer, teleurstelling, misschien wel een beetje boosheid. (zo van gadsie, ik had zo graag willen spelen). Bij mij heerste opluchting. Dat was het moment dat er alarmbellen afgingen, waarom is dat? Al snel concludeerde ik dat het gevoel bleef knagen vanwege de corona situatie, op dat moment waren er nog geen vaccines, nog veel onbekend over ziekteverloop en behandelmethodes. Maar was wel bekend als mensen met astma het eenmaal krijgen verloop heftiger kan zijn. Ook nierschade is veel voorkoment. Als een persoon met 1) Astma en 2) één nier, en 3) ongebalanceerd immuunsysteem zag ik het niet zitten om elke week intensief contact te hebben met een ander team.
Met veel overleg besloten: ik trek mij terug uit de competitie. Nog steeds ben ik erg dankbaar voor mijn teamgenoten en management van Hannover United.
Luister hier mijn reactie bij Robin Wubben van de Parawatcher Podcast :
in aflevering 5 van deze podcast, sprak ik Oranje-international Jitske Visser over de herstart van de Bundesliga rolstoelbasketbal in Duitsland. Zij was maar wat blij dat ze met haar Thuringa Bulls weer wedstrijden kon gaan spelen. Collega Mariska Beijer (Hannover United) denkt daar heel anders over en kwam deze week met een statement: ze wil in coronatijd niet elke week tegen andere teams spelen; het maakt haar ‘bubbel’ te groot. Dus speelt ze voorlopig niet.
Het bericht verbaasde me. Vooral het feit dat Mariska – type boomlang en ijzersterk - in een risicogroep valt. Ze is inmiddels weer veilig thuis in Doorwerth en op afstand spreken we elkaar.
Fast forward naar December 2021. Ruim een jaar later; 2 vaccinaties gezet, ontelbare pcr en zelf-tests afgenomen en met succes (en goede gezondheid) afgereisd naar het Gouden Tokyo2020, 1è deel van de Bundesliga succesvol gespeeld en EK Madrid gewonnen.
En dan... 2 dagen na thuiskomt van het EK begon het, onverklaarbare spierpijn, niezen... het zal toch niet?
Zelftest: positief
PCR test: positief
KAK
Mijn verloop was gelukkig licht genoeg om thuis te blijven, maar was wel ernstig ziek de eerste week (koorts, geen trek, alleen maar kunnen slapen), nog 6 weken lopen hoesten, maar nog erger: veel duizeligheid, vermoeidheid en aparte harstlag op rustmomenten.
Op het moment van schrijven is het 3.5 maand sinds mijn infectie. Nog steeds veel last van fysieke klachten en concentratieproblemen. Gelukkig heb ik goede begeleiding en ga ik langzaam maar zeker vooruit. Het is nog steeds onzeker wanneer ik weer echt "back in action" ben. Maar dat het weer goed komt is zeker. Volle focus op herstel, zodat ik weer fit ben voor de start van het nieuwe seizoen en voor het WK in Dubai in November 2022.
Éen ding wat zeker is, in 2020 had ik de juiste beslissing genomen. Ik wil echt niet bedenken hoe mijn verloop was geweest zonder vaccinatiebescherming.
